Home nl.

In de namiddag brengt Gaby ( de dochter van mijn zus) ons in de stromende regen naar het station van Zürich. We hebben een plaats besproken in de City-Night-Line naar Praag. Jammer genoeg gaat de lijn verdwijnen en is dit het laatste jaar dat we op deze aangename manier naar de plaats van vertrek kunnen reizen. Het is een reis van 12 uur, en om 9.00 uur komen we uitgeslapen in Praag (inw. 1,2 miljoen) aan.
Met behulp van mijn GPS komen we bij jeugdherberg Pension Beta aan, waar we, ofschoon het nog vroeg is, meteen onze kamer in kunnen en onze fietsen staan er veilig, terwijl we stad gaan verkennen.
Recht voor ons pension is een tramhalte, zodat we makkelijk naar de bezienswaardigheden in het centrum kunnen komen. Het is prachtig weer, geen regen, gedeeltelijk bewolkt.
Na twee inspannende dagen in Praag en heel veel kilometers lopen, beginnen we aan onze fietstocht terug naar Bremgarten.

Om de stad uit te komen in de juiste richting, is de hulp van de GPS wel zo makkelijk. Ook in de stad geeft hij de fietspaden goed aan, daarom hebben we weinig last van het stadsverkeer. We fietsen langs de Moldau tot de plek waar de Berounka in de Moldau stroomt.
De Berounka ontspringt in Pilsen door het samenvloeien van 4 rivieren: de Radbuza, de Mže, de Úhlava en de Úslava en loopt via Centraal Bohemen naar Praag waar ze in de Moldau uitmondt.
De Berounka is wezenlijk smaller en ondieper dan de Moldau en niet bevaarbaar. Hij slingert door het pittoreske landschap en de gemeenten hebben moeite gedaan om mooie gekleurde picknickplaatsen aan te leggen.
We genieten daar een paar keer van, want zo'n eerste dag is het altijd weer even wennen. Geen lange route vandaag.

De 2 delen van Treban worden verbonden met een brug, maar om op de brug te komen moeten we de fietsen via een steile trap naar beneden zien te krijgen. We pakken ieder een kant de fiets en één voor één dragen we ze naar beneden, zo hoeven we de bepakking er niet af te halen.
Aan de andere kant komen we langs restaurant U Máni, het ruikt er zó lekker, en na gedane arbeid kunnen we in de schaduw even genieten.
Het weer is mooi, bijna te mooi, want de temperatuur stijgt boven de 37º C. 's Avonds horen we dat het in Zwitserland ononderbroken regent.
We komen in de middag in Beroun aan; ik verbaas me hoe lieflijk en gezellig het hier is.
Op de linkeroever ligt de camping. Na een verfrissende douche is het tijd om onze vochtbalans weer op orde te krijgen. Hoe kan dat beter dan met een pilsje uit Pilsen?
(De stad is bekend geworden als bakermat en naamgever van de pils)

Gisterenavond had ik een gesprek met een wielrenner uit de omgeving van Stuttgart. Hij wil langs de Elbe fietsen van de bron naar de monding.
Vanuit Praag zou je met openbaar vervoer naar de bron van de Elbe kunnen komen. Er gaat een trein tot Höhenelbe (Vrchlabí), van daaruit is het nog 15 kilometer fietsen naar Spindlermühle, (een kleine stad met skigebied in het Reuzengebergte, vlak bij de grens met Polen) de laatste 8 kilometer naar de bron kun je alleen lopend bereiken.

Ons doel voor vandaag is Pilsen. Mochten we dat niet halen ….. er liggen tussen hier en ons doel verschillende campings, en een plekje in een pension kost hier net zo veel als een plaats op een camping in Zwitserland.
Het is weer een stralende dag.
De Gps leidt ons over het platteland en houdt ons bij het autoverkeer vandaan, maar we schieten niet erg op. Daarom schakelen we het ding uit en rijden verder door op de wegwijzerbordjes te kijken.

In Myto, ongeveer halfweg, pauzeren we. We eten lekker en houden een lange siësta.
We hebben geluk dat de weg 's middags door het bos gaat. Via Rockany bereiken we de camping aan het meer Velky Bolevecky Ribnik, iets te noorden van Pilsen. Helaas doet wifi het niet overal even goed; dicht bij de receptie hebben we bereik, de mails die we versturen, komen echter niet aan. Een verschrikkelijke storm die vorige week woedde, schijnt de verbinding verbroken te hebben.

Natuurlijk willen we de stad zien. De GPS doet zijn werk weer goed, hij stuurt ons via sluipweggetjes over avontuurlijke paden, waar we best moeite hebben om ons evenwicht te bewaren. Nu het droog is, is het al moeilijk. Maar als het zou regenen, zouden we onder de douche moeten voordat we ons in het centrum zouden kunnen vertonen.
In een chic restaurant met zicht op de gotische Kathedrála Bartoloméje genieten we van het ontbijt. De façaden van de huizen in de Tsjechische hoofdstad zijn fantastisch en het panorama over het enorme stadsplein is adembenemend.

De weg naar de landweg 203 naar Vejprenice is makkelijk te vinden. Wij zijn blij met de fietspaden die hier zijn. Door een kabbelend beekje lijkt het of we al ver van de stad midden in de natuur zijn.
We volgen de 203 tot Benešovice en dan naar links richting Bor. In Bor pauzeren we voor het middageten.
Vandaag wilden we naar Waidhaus, maar omdat de temperatuur gestegen is tot 37,4° en de klim naar Primda erg lang is, besluiten we niet verder te rijden. We zoeken hier een slaapplaats en vinden die in Horsky Hotel Kolowart.

Het hoogteverschil dat we gisteren moesten klimmen, kunnen we nu afdalen. Zonder te trappen komen we 4 kilometer verder. Weldra komen we bij de grens, Beieren. Via Waidhaus rijden we naar Vohenstraus en daar nemen we in een bakkerij een kop koffie met gebak. Het overgebleven Tsjechische geld willen we wisselen, maar zaterdags zijn de banken gesloten.
Langs de hoofdwegen liggen mooie fietspaden, maar op zaterdag is er ook weinig verkeer op de minder grote wegen. De snelweg zorgt ervoor dat het hier lekker rustig is.

In Wernberg - Köblitz is het tijd voor een tweede pauze. Aan de toegestroomde, mooi uitgedoste mensen te zien, is er iets te vieren.
Het stijgingspercentage is matig, 2 tot 3% maar wel erg langdurig. Het is weer erg warm. Men kan onweer verwachten. Daarom gaan we vannacht niet naar camping Monte Kaolino, maar naar Gasthof Weich tegenover het stadhuis. De camping ligt bij de 120 m hoge Monte Kaolino met een pretpark bestaand uit kwartszand. In de zomer zandboarding, ´s winters skiën.
De berg is ontstaan door de winning van kaoliniet; Al2Si2O5(OH)4, dat wordt gebruikt bij het vervaardigen van porselein.

Zum Glück ist die Temperatur gesunken. Bei 20 und 25 Grad ist es ideal zum radeln.
Diese Etappe könnte ich in 2 Teilen zusammenfassen. Der erste Teil 40 Km. ist ein ständiges Auf und Ab. Mit Anstiegen von 2 bis 4% also sehr gut zu fahren. An diesem Sonntagmorgen benützen wir viel die Bundesstrasse 14. Wir haben sie fast für uns alleine.
Der zweite Teil ist flach bis in die Stadt Nürnberg hinein und das alles auf einem super asphaltierten Radweg. Er hat einen Nahmen; Panorama-Radweg entlang 5 Flüssen. Der Letzte heisst Pegnitz.
De stadspoort en de straat naar Hahnbach zijn met bloemen versierd, "Hahnbach grüsst seinen Primizianten" staat op een vaandel. (De eerste mis van een priester die net gewijd is).
De priester komt uit dit dorp.
Wij rijden verder naar Sulzbach - Rosenberg. Het valt me op dat er steeds meer zonnecollectoren te zien zijn. Meer dan de helft van alle gebouwen heeft er wel één.

De Pegnitz is hier al behoorlijk breed. Kort voor Neurenberg zet ik de GPS weer aan, zodat we de weg naar Kaiserburg goed kunnen vinden. Daar slapen we twee nachten, want zo´n stad kun je niet zomaar voorbijrijden, die moet je bezichtigen. Onze kamer in de jeugdherberg is op de 8e etage in de toren. De lift gaat maar tot de 7e.
De herberg ligt op de hoogste berg van Nürnberg, dus een beter uitzicht over de stad is niet te vinden.
De oudst gevonden resten van bebouwing stammen uit de 9e eeuw.

Na het ontbijt lopen we de berg af naar de Sebaldus Kerk. De koster sproeit de bloemen rond de kerk. Hij vraagt of we de kerk van binnen ook willen bezichtigen, hij maakt de deur voor ons open en we krijgen een privérondleiding met veel wetenswaardigheden.
Bijv: de stad kwam pas in 1808 bij Beieren. Het was een protestantse gemeente. In WOII werd de stad bijna helemaal vernield. Daarentegen werd het nabijgelegen Fürth, een bloeiende joodse gemeente, maar voor 10% vernield. Overigens, Henry Kissinger werd in 1923 in Fürth geboren, hij is nog steeds erelid van de voetbalvereniging.
Door de stroom van de Pregnitz ligt het oude centrum van Neurenberg op een eiland. Men heeft 4000m³ kwartszand opgespoten om een imitatie van een Zuidzee-eiland te creëren, compleet met ligstoelen, waterspelen en verkoopstandjes.
De gerestaureerde stadsmuur intrigeert me. De stad Neurenberg is een van de weinige steden in Duitsland die de oorspronkelijke vestingmuren en torens grotendeels heeft behouden.
Het is erg vermoeiend om de hele dag door de stad te slenteren, van een hele dag fietsen wordt je minder moe.

In de jeugdherberg kun je vanaf 7.30 uur ontbijten. Onze bagage zit al op de fiets, zodat we na het eten en tandenpoetsen meteen kunnen vertrekken.
Dwars door de stad komen we in het 20 kilometer verder gelegen Schwabach. Daar drinken we koffie in een bakkerij in het centrum. Dan rijden we over fietspaden verder naar Roth. Onderweg komen we een paar tegen dat een dagtrip maakt. We spreken kort met heer en mevrouw Böhm.
Het zijn die korte ontmoetingen die de reis zo interessant maken.
We wilden deze etappe eindigen in Pleinfeld aan de Brombachsee, maar omdat we vandaag zo lekker opschieten, fietsen we na het middageten verder. Bij een slagerij staan een paar tafeltjes en aan de toonbank kunnen we verschillende maaltijden uitzoeken

We rijden door het Altmühltal, een schitterend dal met veel molens. Bijv. Mäusleinsmühle. In verschillende tuinen staan oude molenstenen als decoratie.
Langs de rivier Altmühl gaan we verder naar Ellingen. Daar wordt ons aangeraden om Weissenburg te mijden en door te rijden naar Treuchtlingen. We komen door veel kleine gehuchten zoals Schmalwiesen Weimersheim en Holzingen.
Het zijn natuurlijk heel wat kilometertjes meer dan gepland, maar de omweg is het alleszins waard.
De eerst camping is een parkeerruimte voor woonwagens. Gelukkig is er ook nog een veld waar tenten neergezet kunnen worden.
Dit is een ideale plaats voor kanovaarders. Er is een mooie aanlegplaats. Er zijn weinig plaatsen om met een boot aan land te komen, de beide oevers van de rivier zijn begroeid met hoog riet en je moet de kano goed in bedwang houden om weerstand te bieden aan de stevige stroming.
's Avonds ga ik altijd nog even naar het restaurant om de dag te beschrijven en mijn foto's te ordenen, maar vooral om de vochthuishouding weer op peil te brengen.

We zijn al vroeg vertrokken, blijven ver uit de buurt van de Bundesstrasse en rijden over een rustige weg via Möhrenradweg naar Otting. De wolken zien er dreigend uit, maar het regent nog niet. Het wordt steeds beter.
In Tapheim nemen we het er even van. Het is nog vroeg en het is nog maar 20 kilometer naar Dillenburg. We zijn blij met het mooie fietspad langs Bundesstrasse 16. We genieten van de bloeiende wilde bloemen in de berm.
Wij zetten als eerste campinggasten op deze kleine plaats voor wielrijders de tenten op. Later komen er nog wat gasten bij. Ook een paar uit Alkmaar. Zij zijn vanuit Rome op weg naar huis, op de heenreis hebben ze geen goed weer gehad. Het heeft in Duitsland ononderbroken geregend, zo erg dat er veel overstromingen zijn geweest.
De camping ligt direct aan de Donau. Door de drassige grond zijn er veel muggen, Rika is al lekgestoken door die plaaggeesten. Mijn bloed moet niet zo smakelijk voor de beesten zijn, want ik kom er met een paar prikjes goed van af.

Ik word wakker van de regendruppels op mijn tent. Alle natte spullen moeten nu in plastic zakken. Maar als we op het punt staan om te vertrekken zijn de laatste regendruppels van vandaag al opgedroogd. Geluk moet je hebben.
Goed en wel onderweg zoeken we een bakkerij om iets lekkers te kopen als ontbijt. In Lauingen (Van 1944-1945 was de stad een annex van het concentratiekamp Dachau. Hier werkten 3000 gevangenen aan de fabricage van vliegtuigen van Messerschmidt.) maak ik een foto van een toren, waarop het jaartal 1478 gegraveerd staat en op Wikipedia zie ik dat het een uitkijktoren uit het jaar 1457 is.
Ten zuiden van Gundelfingen moeten we toch een klein stukje over de B16. Vlak voordat we in Günzburg naar de andere kant van de Donau willen gaan, zie ik een grindweggetje dat langs de Donau ligt. Hierover rijden we via Wald en Donau Auen naar Weissingen bij Leipheim.
We eten hier in het zonnetje een broodje bij een kop koffie.
Ik schakel mijn GPS in want we willen zonder omweg naar de gotische munsterkerk in Ulm.
Als we voor de geweldige toren staan, zijn we totaal overdonderd. De 161,53 m. hoge kerktoren is de hoogste ter wereld. In de Tweede Wereldoorlog heeft de kerk relatief weinig schade opgelopen. De eerste steen werd in 1377 gelegd en de kerk was pas in 1890 klaar.
Nu gaan we rechtstreeks naar de jeugdherberg. De tent is natuurlijk nog nat. Die kan vannacht in de fietsenstalling mooi drogen.

De jeugdherberg ligt in het zuidwesten van Ulm, daarom zijn we snel bij de Donau, waar het fietspad moet zijn. Voordat we echt op weg gaan, kopen we in een apotheek in Erbach een middeltje tegen de jeuk.
Dan kunnen we weer opgelucht van de reis genieten. We rijden via Griesingen en Rottenacher naar Munderkingen. Het oude centrum ligt in een lus van de Donau en is op beide oevers van de rivier uitgegroeid tot een leuke plaats, waar we graag ons middagmaal gebruiken. Na het eten maken we hier ook nog een korte wandeling, maken wat foto's : café Knebel en het stadsbeheer zijn gevestigd in fantastische gebouwen. Ook de Dionysius Kerk is een foto waard.

Via Unlingen komen we bij de boeren-camping van Willi Weiss in Riedlingen. Klein maar fijn! Héél schoon sanitair. Nog niet lang geleden stond een groot deel van deze camping onder water door de hevige regen, zodoende hebben we weer veel last van de muggen. We krijgen van Heer Weiss een anti-muggenspray.
Hij werkt afdoende, de muggen vliegen in een grote boog om me heen. We rijden naar het centrum, waar de winkels nog open zijn. Er is gelegenheid genoeg om onze dorst te lessen.

Het geluid van regendruppels op de tent voorspelt niet veel goeds. De tent wordt weer nat ingepakt, de regenkleding moeten we van helemaal onder uit onze bepakking halen, want die moet worden gebruikt vandaag.
In Herbertlingen ontbijten we. Onder een overkapping zitten 6 buitenlanders uit Pakistan die al heel goed Duits spreken. Ze genieten hier van een kop koffie, één van hen beweert Nederlands staatsburger te zijn, de taal is echter nog niet zo goed. Dat kan ik goed beoordelen, omdat Nederlands mijn moedertaal is.
"s Morgens valt het weer toch nog wel mee en als we tegen de middag Pullendorf bereiken, schijnt de zon zowaar een poosje. Maar als we in Stockach komen, vluchten we meteen een restaurant in, het regent pijpenstelen.
We nemen de tijd, genieten van de koffie met gebak en praten met een paar mensen van gelijke leeftijd, die uit deze plaats komen. Zij raden ons verschillende adressen aan waar we kunnen overnachten. Maar na een poosje houdt het op met regenen en we besluiten dan ook om nog een eindje verder te fietsen. Het is nog 20 kilometer naar Singen, waar een jeugdherberg moet zijn.

Het weer is echt opgeknapt, de regenkleding kan op de bagagedrager. Bij aankomst wacht ons een kleine teleurstelling, de jeugdherberg wordt verbouwd en is nog niet open. We moeten uitwijken naar Gasthaus Kreuz. Het is één van de oudste logementen van Singen, voor het eerst vernoemd in 1310.
Naast gasthuis Kreuz is tegenwoordig een cultureel centrum met bioscoop, theater en disco.
We hebben een reusachtige kamer. Het ontbijt wordt geserveerd in het naastgelegen Holliday Inn.
Beneden in het restaurant kijk ik, onder het genot van een lekker stevig biertje, naar de voetbalwedstrijd Duitsland - Italië.
's Morgens, als we vertrekken, moeten we de sleutel in de brievenbus gooien.

Van Singen naar Schaffhausen is een mooi fietspad aangelegd, dus we zullen vandaag geen last hebben van lastige auto's op de Bundesstrasse, ook zullen we niet verdwalen. Wij rijden richting Gottmadingen langs de voet een oude vulkaankegel. Op de berg ligt de ruïne van fort Hohentwiel.
Bij Thayngen gaan we de grens naar Zwitserland over. We moeten een poosje bergopwaarts (tot Herblingen), om daarna lekker omlaag te kunnen fietsen naar de Rijn in Schaffhausen. Als eerste zien we de imposante burcht Munot met omliggende wijngaarden. De burcht werd gebouwd tussen 1564 en 1589 als onderdeel van de stadsverdediging.
De bekende watervallen in Neuhausen hebben we wel vaker gezien, maar bij de hoge waterstand is het heel overweldigend.

Bij Neuhausen krijgen we het toch voor elkaar om verkeerd te rijden. Bij de koffie in Beringen zie ik op mijn tablet dat we de splitsing door het Klettgau, een regio ten noorden van de Rijn in het grensgebied van Duitsland en Zwitserland, niet gezien hebben.
Ik heb op mijn tablet de App "MEPS.ME" geïnstalleerd, waarmee ik gratis alle benodigde kaarten kan downloaden. De App werkt niet via Wifi, maar via sateliet. Onderweg kan ik alles opzoeken: van bezienswaardigheden tot winkels, bakkerijen, restaurants enz.

Maar wat zijn nou 5 km. op zo'n lange reis. We fietsen door Klettgau en steken de Rijn over bij Eglisau.
Wij blijven op de linkeroever en komen via Glattfelden en Rheinfelden in Kaisersthul. Mooie vakwerkhuizen en een mooie toren maken dat het een dorp is om gezien te worden.
Naast de toren is een feest aan de gang. We komen precies op tijd om ook een heerlijke portie vis te bemachtigen. Ieder jaar organiseren de muziekverenigingen van Kaiserstuhl - Hohentengen zo'n "visfestijn". De verenigingen zijn gefuseerd, omdat het aantal leden steeds verder afneemt.
Het is weer zomer en daarom gaan we na het eten naar camping Hohentengen. Een mooie camping met een veld voor fietsers en een ander veld voor gasten die langer blijven (80% Zwitsers) met een zwembad en restaurant.
Er zijn 6 fietsers en allemaal zijn we op weg langs de Rijn.

Vandaag rijden we de laatste etappe van deze reis. Vanavond zijn we weer in Bremgarten.
In een bakkerij in Hohentengen beginnen we eerst met een goed ontbijt. Hoewel we nog in Duitsland zijn, betalen we hier al Zwitserse prijzen. De prijs voor dit ontbijt is meer dan het dubbele van wat we gisteren in het Holliday Inn betaald hebben, en dat was een superontbijt.
Misschien denkt men hier dat de schok over de Zwitserse prijzen dan minder hard aankomt.
Wij willen over de Belchen naar Siglistorf, maar in Kaiserstuhl zien we dat de weg is afgesloten. Daarom rijden we nog een eindje verder langs de Rijn naar Rümikon, waar we linksaf gaan richting Wislikofen en Schneisingen. Dan 1 kilometer over de provinciale weg naar Ehrendingen en verder langs het Historisch Museum in Baden.

Alleen nog over de oude houten brug over de Limmat en we zijn in het centrum. Dat we de stad door en door kennen, is geen reden om even te stoppen voor een kop koffie. Ook een herinnering van de stadspoort in de vorm fotootje is wel leuk. De toren, gebouwd 1445, 56,45 m hoog) heeft een zonne-uurwerk en een decimale klok.
De weg naar Bremgarten rijden we zeker een keer in de maand, zonder verdere problemen zijn we rond het middaguur weer thuis.

Home